ویژه نامه اربعین سال 87
	ویژه نامه اربعین سال 86

اربعین حسینی، شاخه درخت آزادگی  
اربعین حسینی، هنرنامه مصوّر آرمان گرایی و حق یاوری و نشانه‏ای بر اعتلای دین و بالندگی زمزمه‏های دعا و تلاوت قرآن در شب عاشورای حسینی است.   

اربعین، صدای عدالت و صداقت، و شاخه‏های درخت آزادگی است که از خاک کربلا روییده و تا ژرفای روزها و روزگاران ریشه دوانیده است.
اربعین، جویبار همیشه جاری و سرخ تاریخ و جوشش چشمه‏های خون خداوند از چهار سوی عالَم است.
عاشورا، روز شهادت حماسه سازان و اربعین، روز زیارت مرقد عاشورا سازان است ، عاشورا، خروش خون حسین و اربعین، پژواک این فریاد ظلم شکن است.
عاشورا و اربعین، نقطه ابتدا و انتهای عشق نیست؛ بلکه چله عارفانه تشیع سرخ علوی است.
عاشورا تا اربعین، نقطه اوج عشق حسینی است و در این چهل روز، حسین علیه‏السلام تنها سخن محافل است تا در طول عمر انسان، بهانه بیداری و ظلم‏ستیزی باشد.
عاشورا، زمانه خون و ایثار است و اربعین، بهانه تبلیغ و پیمان. در عاشورا، حسین علیه‏السلام با تاریخ سخن گفت و در اربعین، تاریخ پای درس حسین علیه‏السلام نشست.
عاشورا روز کشت " خون خدا " در کویر جامعه ظلم‏زده است و اربعین، آغاز برداشت نخستین ثمره آن. آری، اربعین فرصتی برای اعلام همبستگی با عاشور است.
گرامی داشت اربعین، تعظیم شعایر دینی و رمز پویایی همیشگی نهضت پربار حسینی و اعلام پای‏بندی به مکتب سرخ عاشور است.
اگر پیشوایان معصوم ما به برگزاری مراسم عزاداری، نوحه خوانی و مرثیه‏سرایی تأکید بسیار داشته‏اند و اگر برای گریاندن و گریستن، زیارت کردن و نماز خواندن بر تربت امام حسین، هفت ثواب و فضیلت‏های فراوانی بیان کرده‏اند، به دلیل همین آثار بالنده معنوی و عاطفی است که در روح مسلمانان آزاده بر جای می‏گذارد.
در آینه تاریخ، حوادثی دیده می‏شود که مثل یک حباب در خاطره‏ها می‏ترکد و گرد و غبار فراموشی می‏پذیرد و به کلی از صفحه یادها محو می‏شود اما حوادثی نیز هست که همانند موج، دامنه می‏گیرد، گسترده می‏شود و کران تاکران را در می‏نوردد.
چنین حادثه‏هایی، جاوید است و هیچ سدّ و پرده‏ای را توان پوشاندن آنها نیست.
یکی از این سرگذشت‏های جاودانه، یاد بزرگ سردار دشت کربلا، حضرت حسین بن علی علیه‏السلام است که با هر اربعین، حرمتی فزون‏تر می‏یابد؛ زیرا گرامی داشت چهلمین روز شهادت آن پرچمدار بزرگ اسلام، زنده نگه داشتن یاد و خاطره او و پاسداری از ارزش‏های معنوی است. حتی در نخستین اربعین عاشورای حسینی نیز، جابر بن عبداللّه‏ انصاری و عطیه عوفی، به زیارت تربت پاک سیدالشهداء رفتند و در سوگ آن عزیز گریستند و به عزاداری پرداختند.
از آن پس، در این روز، مراسم با شکوهی در کشورهای مختلف برگزار می‏شود تا شور و حماسه دیگری در تداوم عاشورا پدید آید.
از مقدس‏ترین و با فضیلت‏ترین عبادت‏هایی که در فرهنگ روایی اسلام به آن سفارش شده، زیارت اولیای الهی و امامان معصوم (ع) است و در میان آن بزرگواران، زیارت امام حسین علیه‏السلام اهمیت ویژه‏ای دارد، به گونه‏ای که برای زیارت هیچ یک از معصومان، این اندازه سفارش نشده است.
عاشقان حسین (ع) از نخستین اربعین، با وجود حاکمیت بیداد اموی و انواع فشارهای پنهان و آشکار، پای در راه زیارت حضرت ابی عبداللّه‏ نهادند و تا به امروز، زیارت امام حسین علیه‏السلام به عنوان یک آرزوی همیشگی برای هر مرد و زن مسلمان بوده است.
در روایات اسلامی، برای زیارت قبر سیدالشهداء، آثار و برکات زیادی نقل شده است؛ زیارتی که در آن شناخت و تقرب وجود داشته باشد. از جمله علامه مجلسی رحمه‏الله در بحارالانوار، چنین آورده است:
1. خداوند خطاب به فرشتگان مقرّب نموده و می‏فرماید: " آیا زائران حسین را نمی‏بینید که چگونه با شور و شوق به زیارت او می‏شتابند؟"
2. " زائر امام حسین علیه‏السلام در فراز عرش، هم سخن آفریدگارش می‏شود."
3. " زائر امام حسین علیه‏السلام در بهشت به همسایگی پیامبر و خاندانش مفتخر و مهمان آنان می‏گردد."
4. " زائر امام حسین علیه‏السلام به مقام فرشتگان گرامیِ خدا ارتقاء می‏یابد."
از زیارت‏هایی که در روایات اسلامی به عنوان علامت ایمان شمرده شده، زیارت اربعین امام حسین علیه‏السلام است.
اگر شکوه کاروان کوچک اسرا در برابر نگاه‏ها، تحقیرها و شماتت‏های انبوه دشمن بشکند، دور از انتظار نخواهد بود و اگر زنان و کودکان از ترس قساوت و بی‏رحمی دژخیمان به زاری و التماس بیفتند، جای شگفتی نیست. اما اسیران کربلا، عزت و آزادگی را در مکتب علی و حسین (ع) آموخته بودند و نه تنها تحقیرها، توهین‏ها، تهدیدها و سختی‏ها اندکی از صلابت و شکوه آنان نکاست، که با اقتدار تمام در برابر یزید و ابن زیاد ایستادند و غرور آنان را با منطق و استدلال در هم شکستند و مُهر ننگ و نفرین ابدی را بر پیشانی شان کوبیدند.

نگارنده: " کاظم سبحان زاده "
انتهای پیام